สวัสดีความรัก
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เราไม่ได้จับเข้าคุยกันนานๆ แบบนี้ซักที

แต่ถึงอยากคุยอย่างไร ก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดีเหมือนกัน
แม้จะได้นั่ง Time-Machine กลับไปยังห้วงเวลาต่างๆ
ถึงจะเก็บเกี่ยวเรื่องราวเหล่านั้นได้ แต่ความรู้สึกคงไม่ใช่

เอาเป็นว่า เริ่มกันตั้งแต่วันที่ชีวิตฉันเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาลละกัน
…

หลังจากสอบมิดเทอมวิชาสุดท้ายเสร็จอย่างสบายใจไม่คิดอะไรมาก
เตรียมตัวที่จะปลดปล่อยชีวิตให้เป็นอิสระจากหนังสืออีกครั้ง
ไม่ได้คาดคิดเลยว่า ข้างหน้าจะมีอะไรที่น่ากลัวรออยู่

แล้วชีวิตฉันก็ต้องเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล
จากชีวิตอิสระไม่ต้องยึดติดกับอะไร
กลายเป็นต้องกลับบ้านทุกวัน

แล้วมันไม่ดีหรอ?
มันสายไปแล้วหละ

ชีวิตครอบครัวที่อบอุ่น
มันน่าจะเกิดขึ้นมาตั้งนานแล้วนะ
ไม่ใช่ว่าพอเกิดปัญหาขึ้น ถึงจะอบอุ่นได้

ไม่ไหวแฮะกับเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันท้อแท้และหมดกำลังใจ
จะให้ฉันยืนหยัดต่อสู้ได้อย่างไร ในเมื่องความจริงนั้นโหดร้ายเสมอ
…

ณ สถานที่ซึ่งคาดไม่ถึง ใครคนหนึ่งได้มอบกำลังใจอันยิ่งใหญ่ให้กับฉัน
ฉันไม่แน่ใจว่า นี่หรือคือจุดเริ่มต้นของความรู้สึกดีๆ เหล่านี้
ไม่อาจแน่ใจเลยว่า มันจะเป็นความรักจริงหรือเปล่า?

สิ่งที่ฉันแน่ใจคือ รอยยิ้มของใครคนนั้น
ทำให้ฉันสามารถต่อสู้อยู่บนโลกที่เกือบกลมใบนี้ต่อไปได้

ไม่ได้หวังอะไรมากมาย เพราะรู้อยู่แล้วว่าคงเป็นไปไม่ได้
แค่เพียงแต่อยากได้รับกำลังใจในทุกๆ วันเท่านั้น

แต่ยิ่งนานวัน เหมือนยิ่งไม่เข้าใจตัวเอง
ไม่อยากจะบอกตัวเองเลยว่าตกหลุมรักไปแล้ว
…

ตอนนี้ไม่ได้คาดหวังอะไรเลย
เพราะคำที่พูดออกไปนั้น
ไม่เคยทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ขอเพียงแค่ยังอยากให้ต่อจากนี้
ยังคงมีกำลังใจที่จะต่อสู้บนโลกที่เกือบกลมใบนี้ต่อไปได้

ไม่ขออะไรมากมาย แค่เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
…

บนโลกที่เกือบจะกลมใบนี้ ไม่มีอะไรดีเฟอร์เฟค
ชีวิตคนเราก็ช่างแสนสั้นและไร้ความหมายยิ่งนัก
แต่เชื่อหรือไม่ แค่ได้รักใครซักคน และทำชีวิตให้มีค่า
เพียงเท่านี้ก็ทำให้โลกใบนี้น่าอยู่ขึ้นเยอะมากแล้วหละ
…

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอีกนานเท่าไหร่ ที่จะได้คุยกันแบบนี้อีก
แต่คราวหน้า ช่วยมาแบบให้เตรียมตัวไว้หน่อยนะ
มาแบบไม่ให้ตั้งตัวนี้ ตกใจแทบแย่ ^^”

แล้วพบกันใหม่นะ ความรัก

neizod

author