วันนี้ตื่นเก้าโมงครึ่งด้วยความหิวอย่างรุนแรง!
เลยรีบคุ้ยตู้เย็นหาอะไรง่ายๆ เร็วๆ ทำกิน
สิบสองนาทีก็มีติ่มซำร้อนๆ มาทุเลาความหิวไปได้

เฮ้อ… ไม่เคยรู้สึกหิวข้าวเช้าอย่างนี้มากก่อนเลย
หรือว่าจะเนื่องมากจากเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ
เลยมัวแต่จับมือถือมาเล่น จนเวลาปาเข้าไปตีสาม

ง่วงจังเลยแฮะ ได้นอนน้อยๆ อย่างนี้…

ข้าวเที่ยงวันนี้เป็นไก่ผัดขิง แกงลูกชิ้นปลากราย
ก็อร่อยดีนะ เผ็ดนิดๆ พอกินไหวอยู่ ^^ กินเสร็จแล้วก็จัดการไฟล์ต่อเหมือนเดิม

ตกเย็นคนงานก็ทำหลังคาเสร็จพอดี
จะได้จอดรถแบบไม่โดนแดดโดนฝนซักที

แล้วพ่อก็กลับมาพร้องข้าวหลามหนองมน
โอ้… พึ่งจะรู้นะเนี่ย ว่าแวะไปจนถึงชลบุรีเลยแฮะ
ด้วยจำนวนอันมากมายของมัน ทำให้มีงานประจำขึ้น
คือแจกจ่ายของฝากนี้ไปให้เพื่อนบ้านและคนรู้จัก

เนื่องจากคนรู้จักเยอะ (ไปหน่อย) บางหลังก็ไกลเป็นกิโล
เลยได้ออกไปปั่นจักรยานเล่นหลังจากที่ไม่ได้ปั่นมานาน
ก็สนุกดีแฮะ ถ้าจักรยานสมบูรณ์กว่านี้คงปั่นทุกวันแน่ๆ

กลับมาบ้านเกือบมืด ก็กินข้าวมื้อดึกในทันที
กับข้าวเป็นต้มยำกุ้ง กับยำผักบุ้งกรอบ

เฮ้อ… ไม่น่าบ่นว่าอยากกินยำผักบุ้งกรอบเลย
เพราะพ่อพึ่งกลับ เลยไม่อยากขับรถไปกินข้าวนอกบ้าน
แม่เลยจัดจัดแจงสั่งกับข้าวร้านที่เราหลีกเลี่ยงมาตลอด
มื้อนี้ก็ลงเอยด้วยความเซ็งๆ ไปโดยปริยาย

ตกดึก มี SMS จากคนที่รอคอยด้วยความคิดถึง
เขียนว่า “กรุณาโทรกลับ…” อ้าว ตังค์หมดหรอกเหรอ
สงสัยว่าส่งมาดึกไปหน่อย แถมชนกับช่วงที่อาบน้ำพอดี
ยี่สิบนาทีต่อมาจึงได้โทรกลับไปใหม่ …ไม่รับซะแล้ว
เฮ้อ…

คิดถึงมากๆ เลยนะ อยากได้ยินเสียงซักนิดก็ยังดี
บอกกับฉันว่าเธอสบายดี ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง
แล้วเมื่อไหร่ที่เราจะได้พบเจอกันอีกนะ
ฉันจะรออย่างใจจดใจจ่อเลยหละ
ก็เพราะใจมันรักเธอนี่หน่า~

แต่วันนี้ลืมตาไม่ไหวแล้วหละ
ขืนยังนอนน้อยอีก มีหวังได้ไปกินไม้ไผ่แช่แข็งแน่ๆ
วันนี้ก็คงต้องไปนอนแล้วหละนะ

ฝันดีนะ
แล้วเค้าจะฝันถึง

neizod

author