วันศุกร์ตื่นขึ้นมาตอนเที่ยง จำไม่ได้แล้วข้าวเช้า (?) เป็นอะไร
อย่าว่าแต่จะจำให้ได้เลยว่าคืออะไร กินหรือเปล่ายังไม่แน่ใจเลย

วันนั้นเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนเดิม ทำคอมเพลินเลย
ใกล้สี่โมงเย็นเวลาเลิกงานก็จัดกระเป๋าเตรียมตัวไปสุโขทัย
คราวนี้ไม่ลืมเอาอะไรไปแน่นอน ^^ (คราวก่อนลืมแปรงสีฟัน)

พอพ่อแม่กลับมาถึง เตรียมตัวอีกแป๊ปนึง ก็ได้ฤกษ์ออกบ้าน
ตอนแรกก็คิดกันว่า จะไปกินโน่นกินนี่ดี (เพราะกว่าจะถึงก็คงดึก)
แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการแวะเข้าเซเว่นหาไส้กรอกมารองท้อง

ขับรถออกเมืองเชียงใหม่ไปได้พักนึง ก็แวะร้านขนมบ้านอาจารย์
ตกแต่งร้านได้สวยงามมาก ไม่น่าเชื่อว่าสาขาแรกจะเล็กนิดเดียว

แล้วก็นั่งดูทางไป 3-4 ชั่วโมง ท่าทางว่ารอบหน้าอาจได้ขับละ
ถึงสุโขทัยราวสามทุ่มครึ่งเห็นจะได้ แล้วก็ไปกินผัดไทยที่โต้รุ่ง

กินเสร็จก็ขับรถเข้าไปเป็นที่โรงจอดรถประจำตัว (เรียกซะเวอร์)
ไม่ใช่อะไรหรอก บ้านที่สุโขทัยไม่มีโรงจอดรถ เปิดมาก็เจอถนนเลย
ไอ่โรงจอดรถที่ว่าเนี่ย ที่จริงก็คือโรงจอดรถการไฟฟ้าที่อาทำงานอยู่
อ๋อ พ่อให้ขับจอดเอง หวาดเสียวมากเลย แต่ก็จอดได้ปลอดภัย

แล้วก็เดินกลับมาอาบน้ำเข้านอนที่บ้านม่าตอนสี่ทุ่มกว่า
เพราะว่าพรุ่งนี้ต้องรีบตื่นแต่เช้าไปช่วยงานขึ้นบ้านใหม่

แต่ก็ยังแอบหวังอยู่นะว่าจะโทรมามั้ย
คิดถึงจังเลย
sms ที่ส่งไปจะได้รับมั้ยนะน้า…

วันเสาร์ตื่นขึ้นมา 8 โมง อาจจะไม่เช้าสำหรับใครหลายคนหรอก
แต่นับว่าเป็นการตื่นนอนที่เช้าที่สุดของเดือนนี้เลยหละ >.<

จำไม่ได้อีกแล้วว่าข้าวเช้าเป็นอะไร (เริ่มสนใจอาหารน้อยลงทุกขณะ)
กินเสร็จก็ออกไปช่วยงานบ้านใหม่ …ไม่มีอะไรมาก เสริฟน้ำ รับแขก

แล้วพระก็มาทำพิธี นั่งจนเมื่อยเหมือนกันแฮะ ^^”
เสร็จเรียบร้อยก็กินข้าว กับข้าวหลายอย่างมากเพราะเป็นโต๊ะจีน
แต่เหมือนจะคาดคะเนจำนวณแขกที่จะมาผิดไปเยอะโขแฮะ
เพราะเหลือว่างตั้ง 4 โต๊ะ (โต๊ะนึงนั่งได้ถึง 8 คนเชียวแหละ)

หลังจากแขกกลับหมด ก็ทำพิธีประจำครอบครัวคือ ถ่ายรูปหมู่ ^^”
ปรกติแล้วการถ่ายรูปหมู่ของครอบครัวจะเป็นอะไรที่ลำบากมาก
เพราะคนเยอะ แถมยังมีเด็กบ้ากล้องกับเด็กกลัวกล้องอีก เฮ้อ

แต่คราวนี้ง่ายขึ้นเยอะ เพราะญาติพี่น้องหลายคนติดงานมาไม่ได้
…ไม่รู้สิ แม้จะถ่ายรูปง่ายขึ้น แต่เหมือนอะไรบางอย่างขาดหายไปแฮะ

พอถ่ายรูปเรียบร้อยก็จัดแจงทำบ้านให้เป็นเหมือนเดิม
ไม่ว่าจะย้ายโต๊ะเก้าอีกกลับตำแหน่งเดิม จัดทีวี เก็บกวาดเช็ดถู
ระหว่างนั้นมือถือก็โดนยึดโดยน้องชายไปเล่นเกมตามระเบียบ
เล่นจนแบ๊ตหมดเกลี้ยงเลยหละ…

ตกเย็น ก็กินโต๊ะจีนที่เหลือจากตอนเที่ยง เรียบร้อยแล้วก็กลับบ้านม่า
สิ่งที่ทำเป็นอย่างแรกคือชาร์ตแบตมือถือ เผื่อว่าคนที่คิดถึงจะโทรมา
แม้ว่าปรกติแล้วจะไม่โทรมาเวลานี้ก็เถอะนะ

ตอนดึกหน่อย พึ่งนึกได้ว่า วันนี้เป็นวันสำคัญนี่หน่า…
ตายหละหว่า ช้าไปมั้ยเนี่ย ที่มานึกออกเอาซะดึกป่านนี้
อย่างแรกคือ วันนี้เป็นวันเกิดไอน์สไตน์ (Einstein สะกดผิดทุกที)
อย่างที่สอง วันนี้เป็นวันไพน์ (3.14 เขียนแบบมะกันเดือนก่อนวัน)
อย่างที่สาม วันนี้เป็นวันไวท์เดย์! (หนึ่งเดือนหลังวันวาเลนไทน์)

โถ่เอ๋ย… ทำไมถึงไม่ได้อยู่ด้วยข้างๆ เธอในวันนี้นะ…
จะ sms แต่เพราะเปลี่ยนมือถือใหม่ข้อความเก่าสวยๆ เลยไม่เหลือ
เลยต้องได้มาออกแบบรูปเอง กว่าจะทำเสร็จก็งงไปหลายรอบ
ไวท์เดย์ทั้งที ส่งได้แค่ KitKat …เฮ้อ

พอเข้าห้าทุ่มกว่าๆ ก็เกิดปวดท้องอย่างบอกไม่ถูก
ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แต่สุดท้ายเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดก็เกิด
อาหารเป็นพิษ T-T

ไม่ได้นอนทั้งคืน…
ไม่มีเกลือแร่ติดบ้านไว้อีก…
ทรมานจริงๆ เลย

สิ่งที่คิดตอนนั้น ฉันต้องมีชีวิตรอดกลับไปให้ได้ (เวอร์จังเนาะ)
ไม่อยากให้คนที่รักเราต้องมาเสียใจ ถ้าเราต้องจากไป

มีสติพอที่จะรับรู้เรื่องราวต่างๆ ได้ก็ปาไปตอนเที่ยงของวันอาทิตย์
พึ่งจะได้กินน้ำเกลือแร่แก้วแรก กว่าจะหายเพลียก็อีกหลายชั่วโมง

ก่อนกลับเชียงใหม่ชั่งน้ำหนักดู ลดไปถึงสองกิโลเชียว!
อยากลดน้ำหนักนะ แต่ไม่อยากลดด้วยวิธีนี้ซะหน่อย - -“

ขากลับเลยนอนตลอดทางเลย แม้ว่าทั้งวันจะนอนมาเยอะก็เถอะ
พอถึงเชียงใหม่ก็แวะร้านข้าวตัม กว่าจะได้กินอีกมื้อนี้รอเป็นวัน
กินได้น้อยกว่าเดิมมากๆ ข้าว 1 ถ้วยยังเกือบไม่หมดเลย

กลับมาถึงบ้านก็นอนซมไปอีกหน่อย แล้วก็มีโทรศัพท์เข้ามา
^^ นึกว่าจะไม่มีเสียงคุยซะแล้ว ดีใจจังที่ได้ยินเสียงอีกครั้ง

วันจันทร์ตื่น 9 โมงเช้า (การตื่นมันสลับเป็นคาบๆ จริงๆ ด้วย)
รู้สึกยังไม่อยากขยับไปไหนมาไหนมากเลย เลยเล่นเกมในมือถือ
พอสิบโมงก็ลงมากินข้าวเช้า ขอบคุณคุณแม่ที่รู้ใจทำต้มจืดไว้ให้

วันนี้ลองมาจัดการกับอัลบัมรูปดู ทำไมมันวุ่นวายหยั่งงี้เนี่ย เฮ้อ
ยังไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย ก็หมดไปอีกวันละ…
ที่ตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะทำให้เสร็จ ก็เหมือนจะยังไม่เสร็จซักอย่าง
กลับมาจากอะตอมเกมต้องเริ่มเคลียร์แล้วหละ

คิดถึงนะ อยากเจอมากๆ ด้วย
กลับมาแล้วไปอ่างแก้วกันเถอะ ^^

neizod

author