ย้ายถิ่นฐานมาเรียนต่อที่กรุงเทพได้สองสามปี ก็ต้องนับว่าไม่ได้อยู่ที่เดิมเหมือนหลายปีที่ผ่านมาแล้ว

18:40

มันเป็นวันช้าๆ ที่มีแต่ความเหนื่อยล้า ความเศร้า ความสิ้นหวัง

… แล้วอยู่ๆ ก็เกิดมีลมแรงพัดเข้ามา

ลมที่หอบเอาความเหนื่อยล้าความเศร้าและความสิ้นหวังนั้นทิ้งไป

รู้ตัวอีกที ฉันก็นั่งอยู่ตรงระเบียงชั้น 8 ของอาคารเรียนมาเป็นชั่วโมงแล้ว

นั่งเติมพลังบางอย่างที่ขาดหายไปในชีวิต

ท้องฟ้าสดสวยในวันที่ลมแรง

20:00

ฉันรีบเก็บกระเป๋ากลับบ้าน เพราะมีข้อความด่วนแทรกเข้ามา บอกว่ามีเหตุระเบิดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

น่าแปลกใจ ในแง่นึงฉันก็รับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงเป็นใยผ่านข้อความนั้น และก็ต้องยอมรับว่าฉันเซอร์ไพรส์พอสมควรที่ยังมีคนห่วงใยอยู่ แม้ว่าที่ผ่านมาดูเหมือนว่าฉันจะไม่เคยได้รับสิ่งนั้นเลย

แต่แทนที่ฉันจะรู้สึกดีที่ได้รับความห่วงใย ทำไมมันกลับรู้สึกเฉยๆ ก็ไม่รู้ …

คงเป็นเพราะว่าหัวใจของฉันมันด้านชาไปแล้วหละมั้ง

neizod

author