เปิดทีวีทิ้งไว้ให้มันดูเราอีกแล้ว งวดนี้หวยออกที่พระเอกหางตาตก Hugh Grant กับเรื่องราวของนักเขียนบทหนังตกอับ ที่ต้องผันตัวมาสอนนักศึกษามหาวิทยาลัยครับ

พอดีไม่ได้ตั้งใจดูหนังมาก เลยวิจารณ์ทั้งเรื่องไม่ได้ แต่มีอยู่ตอนหนึ่งที่ตัวเอกกล่าวในตอนเริ่มคาบว่า

Character is everything, fortunately not in life, but in storytelling. Make sure that your character drive a plot, and not the other way around.

Keith Michaels, The Rewrite (2014)

ได้ยินครั้งแรกก็เอ๊ะใจว่า เฮ้ย นิยายหรือหนังหนึ่งเรื่องนี่ โครงเรื่อง (plot) ควรจะเป็นส่วนสำคัญที่สุดเลยไม่ใช่เหรอ ถ้าโครงเรื่องไม่ดีก็จบเห่แล้ว รู้เลยว่านิยาย/หนังเรื่องนั้นไม่สนุกแน่ๆ

แต่พอลองมาคิดต่อ… มีหนังตั้งเยอะแยะที่โครงเรื่องไม่เลวเลยนี่หน่า แต่ทำไมภาพรวมของหนังกลับออกมาเข้าขั้นห่วยไปเสียได้?

แล้วก็ยังมีหนังอีกไม่น้อยที่โครงเรื่องธรรมดาๆ แต่ว่าภาพรวมกลับทำออกมาได้ดีเกินคาด

แน่นอน หนังเรื่องหนึ่งๆ มีตั้งหลายองค์ประกอบที่จะทำให้ภาพรวมออกมาดีหรือแย่ แต่การมีตัวละครที่น่าสนใจก็ทำให้หนังดีขึ้นได้มากเหมือนกันนะ

ยิ่งมาพิจารณาคำพูดด้านบนตรงที่บอกว่า “and not the other way around” แล้ว ยิ่งเข้าใจมากขึ้นเลยว่าทำไมหนังที่โครงเรื่องดีๆ บางเรื่องถึงได้กลายเป็นหนังที่ไม่ควรเสียเวลาดูไปซะได้

ส่วนหนึ่งก็คงต้องยอมรับว่าเพราะเราเป็นแค่มนุษย์ มีอีโก้ มีตัณหา บางครั้งเมื่อดูหนังก็วาดภาพตัวเองลงไปเป็นตัวละครที่โลดแล่นอยู่ในนั้น

และยิ่งเราวาดภาพตัวเองลงไปได้แนบเนียนสมจริงกับตัวละครในเรื่องมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งปลดปล่อยจินตนาการของเราได้มากขึ้นเท่านั้น

กลายเป็นหนังในดวงใจที่หยิบกลับมาดูซ้ำได้ไม่รู้จักเบื่อ

neizod

author