เราคงไม่สามารถที่จะปฎิเสธได้ว่า ภาษาต่างประเทศนั้นโคตรสำคัญ เพราะความสามารถในการสื่อสารด้วยภาษาที่มากขึ้นนั้น ย่อมเพิ่มโอกาสในการเรียนรู้และประสบความสำเร็จได้มากมายมหาศาล

และภาษาที่สำคัญที่สุดทุกวันนี้ก็คงไม่พ้นภาษาอังกฤษ แค่รู้เพิ่มภาษาเดียวก็ไปเที่ยวได้แทบทุกที่บนโลกแล้ว … แต่คนไทยหลายคนก็ยังพูดภาษาอังกฤษไม่ได้กัน แม้ว่ามันจะถูกบรรจุในบทเรียนตั้งแต่ระดับชั้นประถมก็ตามที

สาเหตุอาจมีได้มากมาย เช่น หลักสูตรการศึกษาบ้านเราเน้นการท่องจำแทนที่จะนำไปประยุกต์ใช้ หรือความไม่หลากหลายของชาติพันธุ์ที่ทำให้เราไม่มีโอกาสได้พบปะกับชาวต่างชาติในชีวิตประจำวันมากนัก

แต่สาเหตุสำคัญอย่างหนึ่ง ก็คงมาจากทัศนคติของการสอนภาษา ที่เน้นการออกเสียงสำเนียงเป๊ะเวอร์เหมือนเจ้าของภาษา ถ้าออกเสียงผิดไปจากนี้ถือว่าอับอายขายหน้า … ทั้งที่ความจริงแล้วภาษาอังกฤษก็มีสำเนียงแตกต่างกันไปในแต่ละพื้นที่ ไม่ว่าจะเป็นสำเนียงหลักประจำชาติแบบบริติชกับอเมริกัน หรือสำเนียงของคนต่างชาติที่พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองอย่างอินเดีย แอฟริกัน ออสเตรเลีย ลาติน จีน ฯลฯ

ซึ่งเท่าที่พบ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พูดสำเนียงเดียวกัน จนถึงขั้นบางคำในสำเนียงหนึ่งดันไปเหมือนอีกคำในอีกสำเนียงจนสับสน แต่ท้ายสุดแล้วพวกเขาก็สามารถสื่อสารกันได้

(ว่าแล้วก็ขอยืมวิดีโออันโด่งดังนี้มาแปะ 555)

นั่นน่าจะทำให้เห็นว่า จริงๆ แล้วเป้าหมายสูงสุดของภาษา คือการสื่อสารกันได้เข้าใจ แค่นั้นเอง

เรื่องสำเนียงแม้อาจจะเป็นปัญหาบ้างในบางคำ แต่ตราบใดที่ยังสื่อสารกันได้เข้าใจ ก็ไม่เห็นจะต้องกลัวอะไรกับการออกเสียงที่ต่างไปจากเจ้าของภาษาเลย

ทั้งนี้ทั้งนั้น เราก็ไม่ได้หมายความว่าการฝึกพูดด้วยสำเนียงต้นฉบับเป็นเรื่องเหลวไหล เพราะสำหรับบางงานบางโอกาส การมีสำเนียงที่มาตรฐานก็เป็นสิ่งจำเป็น

ขอแค่อย่าลืมเป้าหมายพื้นฐานที่สุดของภาษา พร้อมทั้งยืดอกภูมิใจในสำเนียงของตนเองที่ไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร

neizod

author