หลังหัวหมุนกับการวิ่งวุ่นด้วยจังหวะที่ไม่คุ้นเคย ในที่สุดฉันก็เจอที่ว่างให้ได้นั่งพักเสียที

5:55

เวลาบนหน้าปัดนาฬิกาบอกเช่นนั้น เวลาที่เหมือนกำลังทำตากรุ้มกริ่มหัวเราะยิ้มให้กับโชคชะตาอันพลิกผันไปมาของฉัน

เพราะหากเป็นยามปรกติของใครต่อใคร นี่คงเป็นเวลานอนหลับฝันดีกับ REM แสนสนุกรอบสุดท้ายก่อนที่จะตื่น แต่สำหรับฉันแล้วมันกลับกลายเป็นการวิ่งหาประตูที่ถูกต้องในสนามบินอันแสนกว้างใหญ่แทน

ประตูที่จะพาฉันไปสู่โลกใหม่ที่ฉันไม่เคยคาดหวัง …

ซึ่งก็คงจะถึงแก่เวลาอันควรแล้วหล่ะ กับช่วงเวลานับสิบปีที่ผ่านมาที่ฉันได้เล่นสนุกและเรียนรู้อย่างเต็มที่ (พร้อมทั้งมีใบปริญญากับคำนำหน้าชื่อที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไรแถมมาให้)

เครื่องบินลำจิ๋วที่อาจพาฉันไปไกลเกินฝัน

7:03

ได้เวลาบินออกจาก comfort zone เสียที

neizod

author