หมดกำลังใจ
นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เราไม่ได้อัพได
ช่วงนี้รู้สึกเครียดๆ กับงานที่วิ่งเข้ามาหา
เบื่อจังกับไอ้กำหนดการเปลี่ยนแปลงได้ตามความเหมาะสม
เพราะอะไรที่เราลงเวลาไว้แล้ว มันจะเลื่อนๆๆๆๆ ออกไปหมดทุกอย่างเลย
หรือว่าเราขยันหางานมาลงจนขยับเวลาไม่ได้กันนะ…
ล่าสุด ตอนนี้มีงานเมเจอร์เข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว
ใจจริงตั้งแต่แรกนั้น อยากทำงานนี้อยู่แล้ว
เพราะว่าเราจะได้ทำหน้าที่ที่อยากทำมานานมาก
นั่นคือ การควบคุมและตัดต่อเสียงประกอบละคร
เป็นงานที่ค่อนข้างหนัก แต่เราก็เดิมใจทำ
เพราะเมื่อเรามีใจชะอย่าง หนักแค่ไหนก็ไม่กลัวอยู่แล้ว
แต่แล้วก็เกิดเรื่องน่าหงุดหงิดขึ้น เมื่อวันแรกก็เลิกดึกมากๆ
ซึ่งเราก็ไม่รู้มาก่อนว่า มันจะดึกได้ถึงขนาดนี้
ทางบ้านก็เป็นห่วง ไม่อยากให้กลับเกินเที่ยงคืน
เพราะถ้าเลยนั้นแล้ว เราคงขับรถไม่ไหวแน่
ยังดีที่สามารถอาศัยหอเพื่อนนอนได้
วันถัดมาเลยตัดสินใจหอบข้าวของไปนอนหอเพื่อน
แต่ก็ไม่อยากรบกวนนานเกิน เลยสืบดูว่าจะมีวันไหนที่ได้เลิกเร็วมั่ง
ก็คาดไว้ว่า เป็นวันที่พี่ขอดูละครที่พวกเราทำมา
ในใจนั้นกะไว้แล้วว่า ต้องไม่ผ่านพี่ๆ แน่นอน
เพราะละครที่ทำกันก็ยังไม่ดีมากมายถึงขั้นชิงออสการ์ได้
แต่เหตุผลหลักที่เรารู้สึกได้อย่างรุนแรงมากก็คือ
มันเป็นธรรมเนียมที่พี่ไม่ยอมให้ผ่านตั้งแต่ครั้งแรกอยู่แล้ว
ก็เผื่อใจไว้แล้วว่าต้องได้แก้ไขงานแน่นอน
แต่ไม่นึกไม่ฝันเลยว่า พี่จะไร้เหตุผล ขอให้แก้งานให้เสร็จในคืนนี้
โอ้… วันที่ฉันจะได้พักผ่อนสลายหายไปกับตา
ช๊อคมากเลยตอนได้ยินอย่างนั้น
ตอนสี่ทุ่มครึ่งเวลาที่จะต้องได้แสดงซ่อมให้พี่ดูนั้น
คอมเมนท์คราวนี้เหมือนจะเยอะกว่าครั้งแรกที่เสดงให้ดูอีก
พอคอมเมนท์เสร็จตอนเที่ยงคืน ก็พบว่ามีอีกหลายจุดมากที่ต้องแก้
แล้วเราก็อยู่แก้งานกันไปเรื่อยๆ โดยมีพี่ๆ คอยเฝ้าให้คำแนะนำ
ลิมิตของเรามันก็หมดลงตอนตีสาม ไม่ไหวแล้ว
รู้สึกแย่มากๆ ว่าทำไมต้องอยู่ทำงานดึกๆ ด้วย
ถึงแม้ว่าเพื่อนๆ หลายคนจะอยู่กันได้
แต่เรามีบ้านให้กลับ มีครอบครัวให้ดูแล
จะให้กลับดึกแบบนี้ไปตลอดมันก็ไม่ไหวนะ
พอแล้วหละ จะไม่อยู่ทำงานดึกๆ กับงานที่ไร้สาระอีกแล้ว
หมดกำลังใจในการทำงานเมเจอร์ไปแล้ว
อย่าให้หมดใจที่จะรักเมเจอร์นี้อีกอย่างนึงเลย
author