กฎหมายไทยระบุไว้ว่า ผู้ใดกระทำความผิด ต้องถูกลงโทษด้วยการติดคุก
ซึ่งความยาวนานของการติดคุกนั้น จำกัดไว้ที่ 20 ปี
(กฎหมายเป็นเรื่องละเอียดอ่อน สนใจควรศึกษาเพิ่มเติม)

ขึ้นชื่อว่าคุก คงไม่มีใครอยากเข้าไปอยู่เป็นแน่
อย่าว่าแต่ 20 ปีเลย แค่วินาทีเดียวที่นึกถึงมันก็ทำให้หดหู่แล้ว
แต่เชื่อหรือไม่ว่า มีคุกที่สามารถกักขังเราไว้นานกว่านั้น
แถมยังกักขังได้ทุกคนอีกด้วย

คุกแห่งนั้นมีชื่อว่า ร่างกาย นั่นเอง
เจ้าร่างกายนี่แหละ ที่คอยบังคับให้เราทำอะไรๆ
หิวก็กิน เหนื่อยก็นอน เมื่อยก็พัก ง่วงก็หลับ
เห็นได้ว่า จิตใจเรานั้น พ่ายแพ้ต่อร่างกายโดยสิ้นเชิง

พระพุทธเจ้าจึงกล่าวไว้ว่า ชนะอะไรก็ไม่เท่าชนะใจตน
ถึงแม้ร่างกายจะเป็นฝ่ายกักขังจิตใจเราไว้ก็จริง
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราต้องยอมทำตามร่างกายไปหมดทุกอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นอาการที่แสดงออก (เหนื่อย เมื่อย หิว ง่วง)
หรือเป็นอาการที่ไม่แสดงออกก็ตาม (ความคิด ความรู้สึก)

ดังนั้น เราจึงควรฝึกจิตใจให้รู้เท่าทันร่างกายและความคิด
เพื่อไม่ให้จิตตกเป็นเหยื่อความกระหายของกายมากเกินไป
ไม่เช่นนั้น จิตใจเราก็จะไร้ระเบียบและแตกซ่านได้

แต่ก่อนผมเป็นเด็กสองโลก คือโลกแห่งพุทธะและคริสตะ
เติบโตในสังคมแบบพุทธ แต่ถูกส่งไปเรียนโรงเรียนคริสต์
เลยทำให้ผมสงสัยในเรื่องราวเหล่านี้เรื่อยมา

มันทำให้ผมนอนใจไม่ได้ จนออกไปค้นหาความจริง
และสิ่งที่ผมค้นพบในท้ายที่สุดแล้ว ทั้งสองนั้นก็ไม่ต่างอะไรกันเลย
ผมตกผลึก เก็บเกี่ยว และบากบั่นมุ่งไป
พร้อมๆ กับทำใจให้สงบนิ่ง ไร้สิ่งรบกวนให้ขุ่นหมอง

แต่ตอนนี้ สมาธิที่เคยมีมาก่อนนั้นหายไป
ผมรู้สึกเหมือนสูญเสียอะไรบางอย่างในชีวิตไป
ผมเลยตั้งใจออกเดินทางอีกครั้งหนึ่ง
เดินทางไปด้วยกันมั้ยครับ
ทำมะ?

neizod

author