ผมเคยเป็นแฟน Converse มาตั้งแต่มีอิสระในการที่จะเลือกแต่งตัวไปเรียนยังไงก็ได้ เนื่องด้วยความขี้เกียจเลือก ทำให้ผมมีแนวทางการแต่งตัวว่า ควรเลือกใส่ชุดให้เหมือนกันทุกวัน นั่นทำให้ผมเหลือตัวเลือกในการแต่งตัวไปเรียนไม่มากเท่าไหร่ (เพราะต้องคำนึงถึงวันสอบที่ต้องแต่งตัวถูกกฎมากเป็นพิเศษด้วย) สิ่งเดียวที่ผมคิดว่าเปลี่ยนได้เพียงอย่างเดียวคือรองเท้า ทำให้ผมเลือก Converse Lo-Top สีขาวเชือกดำได้ภายในพริบตาหลังเดินผ่านประตูโชว์รูม และนี่คือรองเท้าคู่แรกที่ผมรักผูกพันและเลือกใส่มันในทุกๆ โอกาส

แต่ Converse ก็ไม่ได้ให้ประสบการณ์ที่ดีที่สุด สิ่งที่ผมเกลียดมากๆ คือสันรองพื้นที่สูงเท่ากันหมดทั้งเท้า ทำให้ตอนใส่จะรู้สึกเหมือนล้มไปด้านหลังตลอดเวลา … อย่างไรก็ตาม ผมก็ยังหา Converse คู่ใหม่มาใส่อยู่เรื่อยๆ เมื่อคู่เก่าถึงอายุการใช้งานของมัน ไม่ว่าจะเป็นลายรูปวาดแอซแทคดำบนพื้นขาว ตารางหมากรุกขาวเทา พื้นน้ำตาลทะเลทราย ไปจนถึงพื้นขาวพาดแดง

ถึงกระนั้น Puma ก็ยังเป็นรองเท้าที่ผมใฝ่ฝันมาโดยตลอด อันที่จริงแล้ว วันที่ซื้อ Converse คู่แรกนั้น ผมแวะไปยังโชว์รูม Puma ก่อนด้วยซ้ำ (เรียกว่าเป็น love at first sight เลยก็ไม่ผิด) ความเรียบง่ายลงตัวสไตล์ minimalism อันเกิดจากสีสันเพียงน้อยนิดที่ใช้ พร้อมลวดลายพื้นๆ คาดเดาได้ไม่หวือหวา เด้ดสุดคือตำแหน่งร้อยเชือกเยื้องข้างอันเป็นเอกลักษณ์ องค์ประกอบทั้งหมดรวมกันคงไม่ไกลจากคำว่า perfect เท่าไหร่ อย่างไรก็ตามราคาของมันก็นับว่าสูงไม่ใช่เล่นสำหรับเด็กมหา’ลัย (เทียบเท่าค่าขนมครึ่งเดือน) ก็ทำให้ผมต้องตัดใจจากมันเสียทุกคราเมื่อถึงเวลาปลดระวางรองเท้าคู่เก่า

โชคดีที่เจอช่วงลดราคา (โดยตั้งใจ – ใครหละจะปล่อยโอกาส) เลยได้ฤกษ์พาเจ้าแมวล้ำยุคคู่แรกคู่นี้ออกไปผจญโลกด้วยกัน

Puma Future Cat M2 – ว่าแต่เห็นที่ไหนๆ เค้าก็ถ่ายมุมนี้กันแฮะ

และหวังว่านี่จะไม่ใช่คู่สุดท้ายจาก Puma ;)

neizod

author