วันก่อนเห็นทวีตนี้

ในตอนเด็กเรามักคิดว่าเมื่อเป็นผู้ใหญ่แล้ว จะทำอะไรก็ได้ แต่พอโตขึ้นมาแล้ว ถึงรู้ว่าตอนเป็นเด็กต่างหาก ที่จะทำอะไรก็ได้

— ไอ้เชี้ยอ้วน (@BestzFail) February 2, 2014

จะบอกว่าไม่เห็นด้วยก็คงจะพูดได้ไม่เต็มปาก เพราะการตีความ “อำนาจ” ในการ “ทำอะไรก็ได้” ของเด็กและผู้ใหญ่นั้นต่างกันไกลลิบ

เมื่อเป็นเด็กเราต้องการความสามารถในการทำอะไรก็ได้ โดยไม่ต้องกังวลถึงทรัพยากร ไม่ว่าจะเป็นความรู้ความสามารถ หรือทรัพย์สินเงินทอง

หลายคนโชคดีหน่อย เกิดมาในตระกูลเศรษฐี ก็มีของเล่นได้หลากหลายชิ้นกว่าเพื่อนๆ

หลายคนขยันหน่อย มีความสามารถโดดเด่น ก็มีชื่อเสียงได้รับการยอมรับจากเพื่อนๆ

แต่ส่วนมากที่ไม่ได้โชคดีอย่างนั้น ก็ย่อมได้แต่ไผ่ฝันในสิ่งที่อยากทำ โดยคิดว่าพอโตเป็นผู้ใหญ่แล้วอุปสรรคต่างๆ คงหายไป ไม่ว่าจะด้วยความรู้ความสามารถที่มากขึ้นตามกาลเวลา หรือด้วยทุนทรัพย์ที่สามารถหามาได้อย่างไม่ยากเย็น

โดยที่ไม่ได้คิดถึงสิ่งที่ต้องแลกมา คือพื้นที่สำหรับความผิดพลาด

ตอนเด็กที่เราเล่นบอลกับเพื่อน จะเตะบอลหลุดนอกกรอบซักกี่ครั้งก็ได้ แต่ถ้าโตมาเป็นนักฟุตบอลอาชีพแล้ว แค่เตะบอลหลุดนอกกรอบเพียงครั้งก็อาจทำให้อนาคตในเส้นทางนี้ดับลงได้

จริงๆ จะเทียบอย่างนี้ทั้งหมดก็คงไม่ถูกเท่าไหร่ เพราะถ้าตอนเด็กดันเตะบอลหลุดนอกกรอบในนัดที่มีแมวมองมาคัดตัว ก็อาจทำให้เราพลาดโอกาสที่จะอยู่บนเส้นทางนักฟุตบอลอาชีพได้เช่นกัน

แค่อยากจะบอกว่า ถ้ามันมีโอกาสที่จะให้เราผิดพลาดได้ อย่ารอช้าที่จะลองผิดลองถูกให้เต็มที่

เพราะเราไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสผิดพลาดโดยไม่เจ็บตัวอีกเมื่อไหร่

neizod

author