ถ้ามองในเชิงนิยาย ก็ต้องบอกว่านี่เป็นนิยายที่แย่มาก การวางพล็อตเรื่องตัวละครอะไรนี่มันดูไม่น่าเชื่อถือเอาซะเลย จะทำอะไรก็ง่ายดายไปหมด ไม่มีรายละเอียดเลยว่าต้องต่อสู้อะไรบ้างเพื่อความสำเร็จยิบย่อยที่ปูทางให้ความสำเร็จสูงสุดเกิด

มองในเชิงนิทาน ก็คงจะเป็นนิทานที่ใช้คำพูดฟุ่มเฟือยเกินไป มัวแต่ย้ำสิ่งเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา มีแต่น้ำหาสาระไม่ค่อยเจอ

มองในเชิงปรัชญา โอย เอาแต่ละอย่างมายำกันมั่วซั่วไปหมด ไม่มีศิลปะในการแทรกเข้าไปให้เนียนกับเนื้อเรื่องเลย แถมยังเอามาแบบเผินๆ ไร้เสน่ห์ชวนคิดต่ออีก

มองในเชิงหนังสือพัฒนาตัวเอง … สารที่หนังสือต้องการสื่อออกมา มันเป็นสิ่งงี่เง่าที่ขัดกับตรรกะมากๆ แถมยังไร้ความรับผิดชอบต่อเรื่องที่จะเกิดตามมาอีก แน่นอนหนังสือก็ด่าพวกใช้แต่ตรรกะไม่ยอมเชื่อฟังหัวใจหรอก แล้วก็วาดโลกแสนสวยไว้ปลอบใจเหล่าคนช่างฝัน ไม่แปลกที่คนชอบก็จะชอบเลย ส่วนคนเกลียดก็เกลียดแรง

ที่ขัดใจสุดคือหนังสือก็ชื่อ “The Alchemist” (นักเล่นแร่แปรธาตุ) แต่กว่าจะได้พบกับตัวละครนี้ก็ปาไป 2/3 ของเล่มแล้ว (อารมณ์ประมาณตั้งชื่อหนัง star wars ภาค 5 ว่า Yoda’s Lesson – แต่ว่าให้โยดาออกมาแค่ 10 นาทีก่อนจบนะ) พอแนะนำตัวละครนี้เรียบร้อยแล้วไงต่อ? ยัดบทสนทนาเชิงสั่งสอนแล้วก็จบเรื่องเลย! โอโหหห คิดเทคนิคการเล่าเรื่องได้แค่นี้!?

เสียดายที่ให้ 0 ดาวไม่ได้

ป.ล. ไม่รู้ว่าเพราะอ่านตอนเข้าใจธรรมชาติของการไล่ตามความฝันอยู่แล้วหรือเปล่า ว่ามันต้องมีล้มลุกคลุกคลานสิ้นหวังบ้างอะไรบ้างเป็นธรรมดา แต่สุดท้ายคือให้ยึดมั่นในฝันไว้ (แต่ก็ไม่ใช่ยึดมั่นแบบโง่เง่าจนจะเอาตัวเองไปตายดาบหน้าทั้งที่มีทางเลือกมากมายแบบในหนังสือเล่มนี้) เลยรู้สึกว่าอ่านจบแล้วไม่ได้อะไรเพิ่มเลย

Originally published on: Goodreads

neizod

author