เราคิดว่าการที่หนังสือเรียนไม่ยอมสอนประวัติศาสตร์ร่วมสมัย เพราะคนเขียนไม่ต้องการให้เราจารึกประวัติศาสตร์หน้าถัดไปนั่นแหละ

มันไม่ใช่แค่ว่าประวัติศาสตร์ร่วมสมัยจะแสดงให้เห็นถึงการต่อสู้เพื่อเขียนประวัติศาสตร์เมื่อเร็วๆ นี้เท่านั้น แต่ประวัติศาสตร์ร่วมสมัยจะทำให้เรารู้สึกมีชีวิตชีวาและพร้อมจะพัฒนาต่อยอดประวัติศาสตร์ที่เคยมีมาให้มีอนาคตที่สดใสขึ้นด้วย

ลองดูอย่างสายวิทยาศาสตร์ก็ได้ ประวัติศาสตร์ต่างๆ ที่สอดแทรกอยู่ในวิชานี้ ต่างเป็นเรื่องราวที่ผ่านมาร้อยพันปีจากคนโพ้นทะเลที่เราไม่เคยเข้าใจชีวิตเค้าทั้งนั้น เมื่อเราถูกตัดขาดและมองไม่เห็นความเกี่ยวข้องของมันกับตัวเราเช่นนี้ แล้วเราจะรู้สึกอยากพัฒนาต่อยอดมันไปได้อย่างไร?

ในแง่หนึ่งก็ต้องยอมรับว่าความรู้พื้นฐานเหล่านี้มันควรเป็นสิ่งที่ถูกต้องท้าทายกาลเวลามาแล้ว ถึงได้อยู่ในหนังสือเรียนเหล่านั้นได้ ส่วนเรื่องราวที่ยังคงเป็นข้อคาดการณ์ที่ยังถกเถียงกันอยู่ ก็ไม่ควรใส่ลงไปในหนังสือเรียนเพื่อสร้างความสับสน¹ แต่เนื้อหาในหนังสือเรียนก็ต้องมีการปรับปรุงให้ทันสมัยอยู่เรื่อยๆ ทุกรอบไม่กี่ปีอยู่แล้ว ทำไมเราถึงได้ปฎิเสธการพูดถึงเรื่องราวเหล่านั้นไปเสียหละ

แล้วยิ่งในวิชาเรียนสายสังคม ที่ไม่ว่าเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นนั้นจะถูกผิดดีงามอย่างไร แต่เมื่อมันเกิดขึ้นและส่งผลกระทบต่อสังคมไปเรียบร้อยแล้ว เราจะไม่ยอมพูดถึง/ศึกษา/ต่อยอดมันเลยหรือ?

สุดท้ายเราก็จะไม่ได้เรียนรู้ถึงเรื่องราวสำคัญที่เคยเกิดขึ้น ขาดการตระหนักถึงอิทธิพลที่คอยควบคุมบังคับตีกรอบสังคมเรา และมองไม่เห็นว่าเรากำลังมุ่งหน้าไปยังอนาคตแบบไหนกันแน่

ทั้งที่ความจริงแล้ว แม้ว่าเราจะมองว่าตัวเองเป็นเพียงแค่คนตัวเล็กๆ ที่ไร้ค่าไร้ความหมายในสังคมนี้ก็ตามที เราก็ต่างเป็นผู้เขียนประวัติศาสตร์ด้วยกันทั้งสิ้น … อาจจะไม่ใช่ประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ใครๆ ก็ต้องศึกษา อาจมีแค่ไม่กี่คนที่รู้เรื่องราวของเรา แต่ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง แรงกระเพื่อมเล็กๆ ของเราย่อมส่งผลกระทบถึงสิ่งอื่นๆ อย่างแน่นอน

และแรงกระเพื่อมเล็กๆ นี้ ก็อาจกลายเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในภายหลังได้ หากมันผ่านการพิสูจน์ตัวเองแล้วว่ามีคุณค่าพอให้ใครต่อใครสนับสนุนมันต่อไป

ดังนั้นอย่ากลัวอีกเลยที่จะเขียนประวัติศาสตร์หน้าต่อไป แม้ประวัติศาสตร์จะพยายามลบชื่อเราทิ้งไปก็ตามที

neizod

author