ปรกติพูดถึง John Denver ก็คงจะนึกถึง Take me Home (Country Roads), Leaving on a Jet Plane, Sunshine on my Shoulders, Rocky Mountain High อะไรประมาณนั้นกัน

Poems, Prayers and Promises น่าจะนับได้ว่าเป็นเพลงรองๆ ที่ไม่ค่อยได้รับความสนใจเท่าไหร่ ดนตรีเนิบๆ ไม่มีอะไรหวือหวาน่าดึงดูด เรียกได้ว่าถ้าเปิดอัลบัมรวมฮิตทิ้งไว้ ก็คงฟังเพลงนี้ผ่านไปเพลินๆ ไม่ได้สังเกตเอะใจหรือจดจำแต่อย่างใด

ก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจ หรือว่าเปิดอัลบัมนี้ทิ้งไว้ให้ห้องไม่เงียบบ่อย จนเริ่มได้ยินอะไรที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน เพราะอยู่ดีๆ ท่อนที่ร้องว่า “how long it’s been since yesterday, what about tomorrow?” ก็วนเข้ามาเล่นซ้ำในหัวเรื่อยๆ ทั้งวันแม้จะปิดลำโพงไปแล้วเลยแฮะ

ยิ่งพอมาตั้งใจฟังแล้วแบบ … น้ำตาไหล โอ้วเนื้อเพลงมันช่างบาดลึกเข้าไปในจิตใจของคนที่เหลือเวลาบนโลกไม่มากยิ่งนัก

เอาจริงๆ เราว่าเพลงของ John Denver นี่มีกลิ่นอายของการลาจากเยอะอยู่นะ เพียงแต่เพลงนี้น่าจะเป็นเพลงแรกที่เรารู้สึกว่าพูดชัดๆ ไม่อ้อมค้อม ว่าการลาจากนั้นไม่ใช่แค่การแยกจากกันไปใช้ชีวิตและเติบโตในหนทางของตน แต่คือความตายที่ไม่ว่าใครก็หนีไม่พ้น

ซึ่งก็นับว่าเป็นเสน่ห์อย่างน่าแปลกประหลาดที่แม้จะฟังแล้วรู้สึกเหงาเศร้าจนปลงตก แต่ก็ไม่ได้เสียใจจนถึงขั้นฟูมฟาย ออกจะเป็นยอมรับในชะตากรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้นี้ แล้วก็พยายามทำทุกวันที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุด 🥲

neizod

author