อนิเมะรายสัปดาห์ชื่อดังจาก KyoAni ในปี 2018 ที่เพิ่งจะได้ฉายภาคสรุปในโรงภาพยนต์เมื่อต้นเดือน หลังจากถูกเลื่อนมาหลายต่อหลายครั้งจากเหตุการณ์วางเพลิงสตูดิโอและสถานการณ์โควิด-19 (ขอแสดงความเสียใจกับผู้สูญเสียทุกท่านอีกรอบด้วยครับ) Violet Evergarden เล่าเรื่องราวของเด็กคนหนึ่งที่ถูกฝึกเพื่อเป็นเครื่องจักรสังหารอันไร้ซึ่งชีวิตจิตใจ แต่เมื่อได้พบผู้บังคับบัญชาคนใหม่ที่มองว่าเธอไม่ควรต้องเติบโตไปเป็นเครื่องมือทำสงคราม จึงได้เริ่มรับรู้แนวทางการใช้ชีวิตในแบบที่ไม่ต้องคอยรับฟังแต่คำสั่งอีกต่อไป ทว่าศึกใหญ่ครั้งสุดท้ายก็ได้พรากเขาผู้เปรียบเสมือนบุคคลในครอบครัวเหลือทิ้งไว้เพียงแต่คำบอกรัก ทำให้เธอออกเดินทางตามหาความหมายของความรู้สึกอันสลับซับซ้อนของมนุษย์ผ่านการเป็นนักเขียนเงา ผู้เฝ้าเขียนจดหมายแทนผู้อื่นเพื่อสารสัมพันธ์ให้พวกเขาเหล่านั้นเข้าใจกัน

ภาพสวย เพลงเพราะ เนื้อเรื่องยอดเยี่ยม ตัวละครมีพัฒนาการที่น่าสนใจ จากที่ไร้ซึ่งชีวิตจิตใจก็กลายเป็นเข้าอกเข้าใจผู้อื่นได้อย่างลึกซึ้ง ส่วนฉากดราม่าก็ทำให้บ่อน้ำตาแตกได้ไม่ยากเย็น ทุกอย่างลงตัวไปหมด เรียกได้ว่าขึ้นแทน top 10 อนิเมะในดวงใจไปแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย

จะติดอยู่อย่างเดียวก็คือ ดูยังไงก็ไม่อิน … ซึ่งจะว่าไปก็ไม่ใช่ความผิดของอนิเมะเลย แต่น่าจะมาจากเราล้วนๆ เนี่ยแหละ เพราะแม้ตัวเอกในเรื่องจะรักการเขียนเช่นเดียวกันกับเรา แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือเรากลับใช้งานเขียนเพื่อทำร้ายผู้อื่นอยู่เป็นนิจ กอปรกับการคลุกคลีอยู่กับกองหนังสือแบบที่แทบจะเรียกได้ว่าโตมาในห้องสมุด ก็ยิ่งทำให้เรารู้จักจับร้อยถ้อยคำเรียบเรียงขึ้นมาเป็นอาวุธได้ตั้งแต่ยังไม่ตระหนักถึงพิษสงของมัน จวบจนถึงทุกวันนี้เราคงฝากรอยแผลเป็นจำนวนนับไม่ถ้วนไว้กับใครต่อใครไม่ว่าจะเป็นคนแปลกหน้าหรือว่าคนใกล้ตัว

ตั้งแต่ข้อความตัดพ้อเพื่อนฝูงที่ทิ้งงานกลุ่ม (ทั้งที่เราก็ทิ้งงานไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน) เรียงความหลายหน้ากระดาษพร้อมอ้างอิงเชิงอรรถที่โจมตีหักหน้าแนวคิดอันแสนล้าหลังของเหล่ารุ่นพี่และคณาจารย์ ความเรียงสั้นบ้างยาวบ้างที่ต่อว่าในการตัดสินใจที่ผิดพลาดเพราะขาดประสบการณ์ของเหล่ารุ่นน้อง ไปจนถึงจดหมายรักฉบับสุดท้ายในวันที่ต้องเลิกราแด่คนรักทุกคนที่เคยแวะเวียนเข้ามาในชีวิต

ไม่รู้ว่าขอโทษตรงนี้จะสายไปไหม หรือแม้แต่คำขอโทษตรงนี้จะมีความหมายหรือเปล่าเลย หนำซ้ำคำขอโทษมันคงหมดความหมายหากสุดท้ายก็ยังเผลอกลับไปทำผิดพลาดเรื่องเดิมซ้ำๆ

แต่ถึงกระนั้นเราก็รู้สึกเสียใจ และอยากขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เผื่อว่าซักวันหนึ่ง เราจะสามารถเข้าไปนั่งในจิตใจผู้คนได้อย่างแท้จริง และสามารถเรียบเรียงถ้อยคำที่ประสานรอยร้าวในใจของพวกเขาได้ดังเช่น Violet Evergarden

neizod

author