…Nothing’s wrong as far as I can see
We make it harder than it has to be

You just call out my name
and you know wherever I am
I’ll come running to see you again.

ณ สนามบินที่พลุกพล่านที่สุดแห่งหนึ่งในช่วงวันหยุดยาว

สิ่งที่ทำผิดลงไป
มันมีมากมายหลายอย่างจนนับไม่หมดเลยหละ
ถ้าเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ จะยังทำผิดซ้ำมั้ยน้า?
สมองยิ่งทึบอยู่ด้วย สอนอะไรไปก็ไม่ค่อยจะจำ

นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เราไม่ได้อัพได
ช่วงนี้รู้สึกเครียดๆ กับงานที่วิ่งเข้ามาหา
เบื่อจังกับไอ้กำหนดการเปลี่ยนแปลงได้ตามความเหมาะสม
เพราะอะไรที่เราลงเวลาไว้แล้ว มันจะเลื่อนๆๆๆๆ ออกไปหมดทุกอย่างเลย
หรือว่าเราขยันหางานมาลงจนขยับเวลาไม่ได้กันนะ…

หนึ่งปี (กว่าๆ) ผ่านไปแล้วสำหรับชีวิตในมหา’ลัย
มองย้อนไป ทำไมเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย

เมื่อวานนี้เราได้ขับรถคันที่ไม่ได้ขับมานาน
เป็นรถกระบะเกียร์กระปุกคันใหญ่มากๆ
ซึ่งปรกติเราจะไม่ขับคันนี้เด็ดขาด
เพราะมันขับยากมาก
แถมครั้งแรกที่ได้ขับนั้น ก็ไปเฉี่ยวมาแล้วด้วย

ฉันนั่งอยู่ตรงที่เดิม
ที่เดียวกันกับเมื่อสองปีก่อน

เมื่อต้นเดือน ได้มีโอกาสไปเป็นพี่ค่ายโอลิมปิกฟิสิกส์ดาราศาสตร์
เจอน้องกวนๆ คนนึง เป็นคนที่ต(ร)งมากๆ ได้ฝากคำถามมาว่า

วันนี้โอกาสดี เพราะเป็นช่วงปิดเทอมที่เพื่อนๆ กลับมาจากต่างจังหวัด
ไม่ได้เจอกับเหล่าเพื่อนยากมานานประมาณ 175 วันเลยหรือนี่
(จำได้เพราะครั้งก่อนเป็นวันเกิดเพื่อน …แต่เอ๋ ผิดคนหรือเปล่าหว่า ^^”)
เปลี่ยนแปลงไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ผมยาวขึ้น หายเกรียนไปเยอะเลย