Trumbo เป็นหนังชีวประวัติของนักเขียนบทหนังชื่อ(ไม่)ดัง Dalton Trumbo ครับ เรื่องน่าประหลาด (จนอาจเรียกได้ว่าถึงขั้นน่าสงสารเลย) ก็คือ แม้ว่าบทหนังที่เขาสร้างสรรค์จะได้รับรางวัลออสการ์ก็ตาม แต่ชื่อเสียงของเขานั้นแทบไม่ได้มาจากรางวัลอันทรงเกียรตินี้เลย กลับกลายเป็นว่าสาเหตุที่ทำให้ผู้คนจดจำได้ดีคือการที่เขาให้การสนับสนุนลัทธิคอมมิวนิสต์อย่างออกนอกหน้า ทั้งที่สังคมรายรอบนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่ยึดมั่นในหลักประชาธิปไตย

พ่อพระเอกของเรานี้เป็นเสาหลักของครอบครัวที่มีทายาทตัวน้อยๆ ถึง 3 คน และตัวเขาเองก็มีฝีมืออันเป็นเลิศจนสร้างเนื้อสร้างตัวให้ไม่ต้องมีชีวิตที่ลำบาก แต่แล้วเหตุการณ์ก็กลับตาลปัตรเมื่อสภาเรียกตัวเขาไปสอบสวนในฐานะที่มีแนวคิดคอมมิวนิสต์ กอปรกับยุคนั้นอเมริกาอยู่ในช่วงสงครามเย็นกับรัสเซียพอดี ความคิดความเชื่อของ Trumbo ที่ดันไปเหมือนชาติศัตรู จึงถูกตีตราว่าเป็นภัยต่อความมั่นคงของชาติ เขาถูกจับเข้าไปนอนปรับทัศนคติในคุกอยู่เกือบปี และเหมือนว่าชาวอเมริกาก็ยังไม่พอใจกับบทลงโทษเพียงเท่านั้น เพราะหลังออกจากคุกแล้ว Trumbo ก็ถูกเพื่อนในวิชาชีพเดียวกันบอยคอตจนหางานไม่ได้อีกเลย จากนักเขียนมือพระกาฬก็กลับกลายเป็นคนตกงานที่ต้องขายคฤหาสน์ริมทะเลสาบแล้วย้ายเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านชานเมืองแทน

แต่เขาก็ยังไม่อับจนหนทางเสียทีเดียว แม้ว่าโอกาสที่ผ่านมาจะเป็นตลกร้ายก็ตามที เพราะยังมีคนนับถือเพียงแค่ผลงานของเขาโดยไม่สนใจอุดมการณ์ทางการเมืองเหลืออยู่ ส่วนความเป็นตลกร้ายนั้นก็เนื่องมาจากงานที่เขาได้รับคือการเขียนบทหนังเกรดบี!

ผมไม่รู้ว่าถ้าเป็นตัวผมเองจะทนได้มั้ย ลองนึกดูสิจากคนที่เคยรับแต่งานขั้นเทพ รับเงินครั้งนึงสูงมากอยู่ได้เป็นเดือนๆ กลับต้องมาทำงานแบบเน้นเผาเอาแต่ปริมาณ แต่ละงานก็ได้เงินน้อยนิดอยู่ได้ไม่กี่วัน ที่สำคัญคืองานชุดใหม่นี้เขาไม่สามารถเรียกร้องเป็นผลงานของตนเองได้ ต้องใช้นามแฝงเพื่อเลี่ยงชื่อจริงที่ไม่มีใครยอมรับ

แต่ Trumbo ก็ผ่านจุดนั้นมาได้

แม้เขาจะได้รับรางวัลออสการ์ในขณะที่ใช้นามแฝง และไม่เคยได้รับรางวัลนี้อีกเลยหลังจากต่อสู้จนสามารถกลับมาเขียนบทโดยใช้ชื่อจริงได้อีกครั้ง (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกรรมการออสการ์ยังคงบอยคอตเขาอยู่หรือเปล่า แม้ว่าปธน. JFK จะออกมาชมว่าหนังเรื่อง Spatacus ที่เขาเขียนนั้นดีมาก และหนังก็ยังขึ้นแท่นทำเงินสูงสุดเป็นสิบปีเลยก็ตามที)

แต่เขาก็เกือบจะต้องเสียครอบครัวไปจากการต่อสู้อันยาวนานครั้งนี้ จากคนอบอุ่นมีเวลาอยู่ใกล้ชิดกับลูก ก็กลับกลายเป็นคนฉุนเฉียวอารมณ์ร้อนเอาแต่ใจและให้ความสำคัญกับงานนำหน้าทุกสิ่ง

การต่อสู้ของเขานั้นแม้จะงดงามแต่ก็นำมาซึ่งความเจ็บปวดแสนสาหัส และมันถึงเวลาหรือยังที่เราจะเรียนรู้และตระหนักถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นนี้ เพื่อที่ว่าในอนาคตจะได้ไม่ต้องมีใครต้องทรมานกับการเลือกปฎิบัติต่อคนเห็นต่างแบบนี้อีก

เพราะเราอาจไม่ได้แค่กำลังสูญเสียนักเขียนมือดีคนหนึ่งไป (ซึ่งหลายคนก็อาจจะไม่แคร์เพราะเดี๋ยวก็มีคนเก่งคนอื่นขึ้นมาแทนเรื่อยๆ) แต่เราอาจกำลังทำร้ายครอบครัวหนึ่งทางอ้อมโดยไม่รู้ตัว และลดทอนความเป็นมนุษย์ของเพื่อนร่วมโลกคนหนึ่งลงไป จนอาจลืมไปว่าทำไมเขาจึงควรมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีกด้วย

neizod

author