เมื่อสิบกว่าปีก่อน ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของผมที่กำลังจะเข้ามหา’ลัย คุณครูแนะแนวก็ได้พูดเปรียบเทียบการเลือกที่เรียนเป็นอุปมัยว่า “หัวหมา/หางราชสีห์”

หัวหมาก็เปรียบได้กับการเลือกที่เรียนที่อาจไม่ได้มีชื่อเสียงเด่นดังนัก แต่เมื่อเข้าไปเรียนแล้วก็นับเป็นคนเก่งระดับต้นๆ ของที่นั่น เดินเชิดได้ไม่ต้องหลบหน้าใคร

ส่วนหางราชสีห์ก็มีความหมายในทางกลับกัน ลุยไปในที่ที่ไกลสุดเอื้อมมือ แม้จะต้องล้มลุกคลุกคลานก็ตามที

ผมจำไม่ได้แล้วว่าครูแนะแนวได้แนะนำสรุปเรื่องนี้ไว้ว่าอย่างไร จำได้แค่เพียงว่าไม่อยากออกไปผจญภัยไกลบ้านเท่าไหร่ แถมการเป็นหัวหมาก็ฟังดูไม่ได้เลวร้ายอะไรเหมือนกัน

เพื่อมารู้ตัวในอีกสามปีให้หลังว่า ชีวิตของเรามันไม่ควรจะหยุดนิ่งแบบนี้ มันยังมีหนทางให้เติบใหญ่ได้อีกมาก และการเป็นหัวหมาก็ไม่ส่งเสริมการเจริญเติบโตนี้ซักเท่าไหร่เลย

สุดท้ายก็เหมือนเสียเวลาตรงนั้นไปฟรีๆ ดีไม่ดีอาจจะนับได้ว่าเสียเวลาเป็นสองเท่าด้วยซ้ำ หากเลือกที่จะกลับไปลุยเป็นหางราชสีห์อีกรอบ

ดังนั้นผมว่าในครั้งหน้าถ้าต้องตัดสินใจอะไรแบบนี้ เลือกเป็นหางราชสีห์ทุกครั้งไปเลยซะดีกว่า แม้ว่าพลาดพลั้งกลับมาต้องเป็นหัวหมา ก็ยังได้รู้ว่าที่ผ่านมานั้นคือลิมิตของเราแล้วจริงๆ

ไม่ใช่มีแต่ความค้างคาใจ สงสัยไปตลอดว่าชีวิตจะดีกว่านี้มั้ยถ้าเลือกหนทางนั้น

neizod

author