เด็กหญิงที่ริมหาด ผลงานสุดอื้อฉาวจากอาจารย์อินิโอะ อาซาโนะ (浅野 いにお, เจ้าของเดียวกับ โลกแสนวิเศษ, โซลานิน, ฝันดีนะปุนปุน) ที่เล่าเรื่องราวว้าวุ่นหัวใจของเหล่าวัยรุ่นหนุ่มสาวผู้กำลังค้นหาตัวตน ที่ต่างต่อสู้กับความอ้างว้างภายในจิตใจเมื่อต้องการให้ใครซักคนมาเติมเต็ม

หน้าปกฉบับรวมเล่มเวอร์ชันญี่ปุ่น

เห็นเรื่องย่อแค่นี้อาจนึกว่านี่เป็นมังงะโรแมนติกน่ารักสดใส แต่ถ้าจะมีนิยายภาพอะไรซักเรื่องที่จะไม่มีวันถูกซื้อลิขสิทธิ์มาตีพิมพ์ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องนี้ เพราะแค่เปิดมาเพียงบทแรกเราก็จะได้เห็นฉากร่วมสังวาสอันแสนโจ๋งครึ่มที่เปิดเผยให้เห็นทั้งลึงค์และโยนีของเด็กมัฐยมต้นตอนปลายกันแล้ว

เซ็กซ์ของเด็กวัยเจริญพันธุ์– แม้จะผ่านความยินยอมพร้อมใจระหว่างเด็กที่อายุไม่ต่างกัน –นั้นก็ถูกสังคมตีตราว่าเป็นเรื่องแย่แล้ว แต่เซ็กซ์อันปราศจากรักนี้จะยิ่งมีพลังทำลายล้างให้แย่ไปได้ยิ่งกว่า จากเธอที่ผิดหวังในการสารภาพรักกับรุ่นพี่จึงมองหาตัวเลือกสำรองที่กั๊กเอาไว้เพื่อเอาคืน และเขาที่เคยถูกเธอปฏิเสธเมื่อนานมาแล้วจนตกอยู่ในสภาพที่ว่าได้แค่นี้ก็เอา สถานการณ์ดังกล่าวจึงดึงดูดทั้งคู่ให้เข้ามาอยู่ในความสัมพันธ์อันไร้ซึ่งชื่อเรียก แม้นร่างกายจะแนบชิดผูกพันธ์แต่จิตใจกลับยิ่งเหินห่างไกลออกไป อันอาจเห็นได้ผ่านฉากเชิงสัญลักษณ์เมื่อทั้งคู่นอนคุยกันหลังบำบัดใคร่ ที่เราจะได้เห็นองค์ประกอบการจัดวางอันสวยงามเมื่อมองผ่านสายตาของนักอ่าน แต่หากได้ลองเข้าไปอยู่ในมุมมองของตัวละครก็จะเห็นแค่ฝ่ามือของกันและกันเท่านั้น ไม่มีแม้กระทั่งการจ้องมองเข้าไปในดวงตาเพื่อควานหาความรู้สึกอันแท้จริงที่ถูกแอบซ่อนเอาไว้

ฉากนอนคุยกันโดยไม่มองหน้า ในเวอร์ชันภาพยนต์คนแสดงเมื่อปี 2021

เนื้อเรื่องยังทวีความดาร์คดำดิ่งสู่ก้นบึ้งมหาสมุทรขึ้นไปอีก เมื่อเราได้เรียนรู้ว่าที่เขาทำตัวต่อต้านสังคมนั้นเป็นเพราะการสูญเสียพี่ชายจากการฆ่าตัวตาย สิ่งเดียวที่ยังยึดเหนี่ยวสายใยพี่น้องก็ดูจะมีเพียงแค่ตัวตนนิรนามในอินเตอร์เน็ตที่พี่ชายทิ้งเอาไว้ ซึ่งเขาเลือกที่จะสานต่อตัวตนนั้นไว้ไม่ให้สูญหายไปตามกาลเวลา แม้จะโดนเหล่าฟอลโลเวอร์ในอินเตอร์เน็ตถากถางว่าไม่ฉลาดหลักแหลมเหมือนแต่ก่อนก็ตามที

แล้วจุดแตกหักก็มาถึง เมื่อเธอเกิดอาการอิจฉากับภาพสาว “เด็กหญิงที่ริมหาด” ซึ่งเป็นภาพที่อยู่ในเมโมรีการ์ดที่เขาเก็บได้จากกองขยะ เมื่อเธอคิดว่าตนเองที่มีตัวตนอยู่ตรงหน้าเขานั้นสู้ไม่ได้แม้แต่กับคนที่อยู่เพียงในภาพถ่าย จึงเลือกที่จะลบภาพนั้นทิ้งไปโดยไม่บอกกล่าวขออณุญาต แล้วความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็จบลง

อ้างว้าง โดดเดี่ยว ไร้ซึ่งคนเข้าใจ วัตถุดิบชั้นดีที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้คนที่มีอาการซึมเศร้าเลือกทำอะไรสุดโต่ง เช่นการพิมพ์ข้อความโต้ตอบคนในเน็ตอย่างยืดยาวที่สารภาพถึงการจากไปของเจ้าของบัญชีคนเดิม การไปแก้แค้นรุ่นพี่ขี้ยาที่ทำตัวเลวบังคับขืนใจกับอดีตคนที่เขาเคยชอบ หรือการพร่ำบอกกับเธอถึงแผนการที่เขาจะฆ่าตัวตายเมื่อถึงวันเกิดครั้งหน้า

แต่การกระทำต่างๆ เหล่านั้น กลับยิ่งทำให้เขารู้สึกว่างเปล่ายิ่งกว่าเดิม ตั้งแต่การเปลี่ยนใจลากคลุมข้อความทั้งหมดแล้วลบทิ้ง การแก้แค้นที่แม้จะเป็นไปตามแผนทุกอย่างแต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย จวบจนถึงแผนการฆ่าตัวตายที่เขาละทิ้งเอาเสียดื้อๆ เพียงเพราะบังเอิญเจอสาวสวยในรูปถ่ายตัวเป็นๆ ณ คาเฟ่ที่เขาใช้หลบฝนก่อนจะเดินทางต่อไปเพื่อจบชีวิตตัวเอง

เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า คงไม่ใช่คำพูดที่เกินจริงนัก เพราะจากเด็กหนุ่มมืดหม่นที่ใช้ชีวิตไปวันๆ ก็กลับกลายเป็นคนสดใสรอวันสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายดีๆ เพื่อที่จะได้ไปอยู่เคียงข้างกับนางฟ้าที่เขาเฝ้าฝัน

แต่ไม่ได้มีเพียงเขาคนเดียวที่เปลี่ยนไป เพราะหลังจากการแตกหักในวันนั้นก็ทำให้เธอเองเริ่มได้ยินเสียงหัวใจตัวเองมากขึ้น มากพอที่เธอพร้อมแล้วว่าจะไปเซอร์ไพรส์วันเกิดและสารภาพรักกับเขา … เพียงเพื่อจะระลึกได้ทีหลังถึงแผนการฆ่าตัวตายที่เขาพร่ำบอกเสมอมา และแม้เธอจะวิ่งออกตามหาเขาจนทั่วเมืองแต่ก็ไม่พบตัว

ผิดหวังเพราะว่าไม่เข้าใจนั้นก็เจ็บปวดพอแล้ว แต่ผิดหวังเพราะเข้าใจผิดนั้นเจ็บปวดยิ่งกว่า เพราะไม่กี่สัปดาห์ต่อมาเธอก็ได้เห็นเขากลับมาโรงเรียนซะอย่างนั้น อีกทั้งยังดูร่าเริงมีความสุขไม่เหมือนคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก

ถ้านายบอกว่าจะฆ่าตัวตาย ป่านนี้นายก็ต้องตายไปแล้วสิ

นี่ตกลงเธออยากเห็นฉันตายจริงๆ หน่ะเหรอ

ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น …

คงจะเป็นบทสนทนาสุดท้ายที่สรุปความสัมพันธ์ของพวกเขาได้เป็นอย่างดี

neizod

author