ตอนเข้ามหาวิทยาลัยในระดับป.ตรีปีแรก ผมเคยอยากเรียนวิชานอกเยอะแยะไปหมด ดูตามระเบียบแล้วก็โอเคไม่น่ามีปัญหา ให้หน่วยกิตมาเยอะแยะยังไงก็ใช้ไม่หมด

เมื่อสัปดาห์ก่อนมีโอกาสเดินทางไปเที่ยวปารีส เมืองที่ได้รับสมญานามว่าเป็นนครหลวงแห่งศิลปะและแฟชัน … ซึ่งเพื่อนร่วมทริปหลายคนอาจจะได้ของที่ระลึกกลับมาเป็นเสื้อผ้าน้ำหอมนาฬิกาหรือกระเป๋าแบรนด์ดัง ส่วนเราได้แม่เหล็กติดตู้เย็นจากร้านค้าข้างถนนอันนี้

เมื่อครั้งยังเป็นเด็กหัวเกรียน ตอนนั้นติดเกมรถแข่งมาก เล่นมันกับเพื่อนจนเกือบลืมอ่านหนังสือสอบไปเลย

สองเดือนก่อนลืมมือถือไว้บนแท็กซี ส่วนตัวก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะรู้ว่าตัวเองเป็นคนไม่ค่อยรักษาของอยู่แล้ว (มือถือเครื่องก่อนหน้าจอแตกไปสองรอบในสองปี) เลยพยายามเลือกซื้อตัวที่ราคาไม่สูงเกินไปมาใช้ เผื่อใจตอนนั้นเลยว่าถ้ามันพัง/หายจะได้ไม่เสียดายมาก

รอบ 1A ติดเดินทางพอดีเลยไม่ได้เล่น (แถมพอกลับมาอ่านโจทย์แล้วมึนตึบไปไม่เป็นอีก) เพราะงั้นขอข้ามไปรอบอื่นๆ เลยละกัน

อยู่ม.เกษตรมาหลายปี จริงๆ ก็ได้ยินเสียงซ้อมดนตรีลอยมาตามสายลมยามสนธยามาบ้าง แต่ก็เพิ่งรู้ว่าเค้าจัดคอนเสิร์ตฟรีให้ชมด้วย

เราคงไม่สามารถที่จะปฎิเสธได้ว่า ภาษาต่างประเทศนั้นโคตรสำคัญ เพราะความสามารถในการสื่อสารด้วยภาษาที่มากขึ้นนั้น ย่อมเพิ่มโอกาสในการเรียนรู้และประสบความสำเร็จได้มากมายมหาศาล

ปีนี้มีธุระนู่นนี่นั่นพอดี ไม่ได้ถ่างตารอทำโจทย์ตั้งแต่เริ่มแข่งหกโมงเช้าเหมือนสมัยยังเด็ก พอออกไปทำธุระเสร็จกว่าจะกลับถึงบ้านเคลียร์ชีวิตเรียบร้อยก็ตีสองกว่าแล้ว หมดแรงหลับเป็นตาย ตอนหัวถึงหมอนว่าจะเทแม่งละ แต่อะไรเข้าฝันไม่รู้จนสะดุ้งตื่น เหลือบมองนาฬิกาแล้วเหลือเวลาให้ทำโจทย์ชั่วโมงนิดๆ เลยเขียนลวกๆ ด้วย Python ส่งไปแค่ภาษาเดียว (ไม่เหมือนปีก่อนๆ ที่มีเวลาทั้งวันเลยได้เล่นสนุกกับภาษาแปลกๆ เต็มที่แล้ว) แถมพอส่งคำตอบข้อเล็กจนได้คะแนนพอผ่านรอบถัดไป ก็ส่งข้อใหญ่ตามแบบไม่สนว่าจะมีบั๊กอะไรแล้วพุ่งกลับเตียงไปนอนต่อ

เมื่อเย็นออกเดินห้างไปเรื่อยๆ กำลังเลือกดูเมนูอาหารว่าน่าทานหรือเปล่า แล้วอยู่ๆ ก็เหมือนสมาธิหายไปจากตรงนั้น เพราะดันได้ยินเสียงหล่อนุ่มสุดเอกลักษณ์ลอยมาตามสายลมครับ

กลับมาพักผ่อนที่บ้านไม่ไกลจากตึกเรียนที่เคยกล่าวถึงเมื่อสองปีก่อน รูึสึกตัวอีกทีก็พบว่าจังหวะชีวิตวนกลับมายังช่วงที่นอนไม่หลับอีกครั้ง