ผลงานชิ้นแรกของคนเขียน “กล่องไปรษณีย์สีแดง” แต่ตีพิมพ์ทีหลัง เนื่องจากมีการปัดฝุ่นเพิ่มเติมเนื้อหาให้สมบูรณ์

เอาจริงๆ ก็บอกไม่ได้ว่าเปิดโลกด้านความสัมพันธ์เท่าไหร่ เพราะส่วนใหญ่ก็รู้ทีละเล็กทีละน้อยจากสื่อต่างๆ ในปัจจุบันไปจนหมดเรียบร้อยแล้ว

ตอนเข้ามหาวิทยาลัยในระดับป.ตรีปีแรก ผมเคยอยากเรียนวิชานอกเยอะแยะไปหมด ดูตามระเบียบแล้วก็โอเคไม่น่ามีปัญหา ให้หน่วยกิตมาเยอะแยะยังไงก็ใช้ไม่หมด

ถ้ามองในเชิงนิยาย ก็ต้องบอกว่านี่เป็นนิยายที่แย่มาก การวางพล็อตเรื่องตัวละครอะไรนี่มันดูไม่น่าเชื่อถือเอาซะเลย จะทำอะไรก็ง่ายดายไปหมด ไม่มีรายละเอียดเลยว่าต้องต่อสู้อะไรบ้างเพื่อความสำเร็จยิบย่อยที่ปูทางให้ความสำเร็จสูงสุดเกิด

เมื่อสัปดาห์ก่อนมีโอกาสเดินทางไปเที่ยวปารีส เมืองที่ได้รับสมญานามว่าเป็นนครหลวงแห่งศิลปะและแฟชัน … ซึ่งเพื่อนร่วมทริปหลายคนอาจจะได้ของที่ระลึกกลับมาเป็นเสื้อผ้าน้ำหอมนาฬิกาหรือกระเป๋าแบรนด์ดัง ส่วนเราได้แม่เหล็กติดตู้เย็นจากร้านค้าข้างถนนอันนี้

เมื่อครั้งยังเป็นเด็กหัวเกรียน ตอนนั้นติดเกมรถแข่งมาก เล่นมันกับเพื่อนจนเกือบลืมอ่านหนังสือสอบไปเลย

สองเดือนก่อนลืมมือถือไว้บนแท็กซี ส่วนตัวก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะรู้ว่าตัวเองเป็นคนไม่ค่อยรักษาของอยู่แล้ว (มือถือเครื่องก่อนหน้าจอแตกไปสองรอบในสองปี) เลยพยายามเลือกซื้อตัวที่ราคาไม่สูงเกินไปมาใช้ เผื่อใจตอนนั้นเลยว่าถ้ามันพัง/หายจะได้ไม่เสียดายมาก

รอบ 1A ติดเดินทางพอดีเลยไม่ได้เล่น (แถมพอกลับมาอ่านโจทย์แล้วมึนตึบไปไม่เป็นอีก) เพราะงั้นขอข้ามไปรอบอื่นๆ เลยละกัน

อยู่ม.เกษตรมาหลายปี จริงๆ ก็ได้ยินเสียงซ้อมดนตรีลอยมาตามสายลมยามสนธยามาบ้าง แต่ก็เพิ่งรู้ว่าเค้าจัดคอนเสิร์ตฟรีให้ชมด้วย

เราคงไม่สามารถที่จะปฎิเสธได้ว่า ภาษาต่างประเทศนั้นโคตรสำคัญ เพราะความสามารถในการสื่อสารด้วยภาษาที่มากขึ้นนั้น ย่อมเพิ่มโอกาสในการเรียนรู้และประสบความสำเร็จได้มากมายมหาศาล