ปีนี้มีธุระนู่นนี่นั่นพอดี ไม่ได้ถ่างตารอทำโจทย์ตั้งแต่เริ่มแข่งหกโมงเช้าเหมือนสมัยยังเด็ก พอออกไปทำธุระเสร็จกว่าจะกลับถึงบ้านเคลียร์ชีวิตเรียบร้อยก็ตีสองกว่าแล้ว หมดแรงหลับเป็นตาย ตอนหัวถึงหมอนว่าจะเทแม่งละ แต่อะไรเข้าฝันไม่รู้จนสะดุ้งตื่น เหลือบมองนาฬิกาแล้วเหลือเวลาให้ทำโจทย์ชั่วโมงนิดๆ เลยเขียนลวกๆ ด้วย Python ส่งไปแค่ภาษาเดียว (ไม่เหมือนปีก่อนๆ ที่มีเวลาทั้งวันเลยได้เล่นสนุกกับภาษาแปลกๆ เต็มที่แล้ว) แถมพอส่งคำตอบข้อเล็กจนได้คะแนนพอผ่านรอบถัดไป ก็ส่งข้อใหญ่ตามแบบไม่สนว่าจะมีบั๊กอะไรแล้วพุ่งกลับเตียงไปนอนต่อ

เมื่อเย็นออกเดินห้างไปเรื่อยๆ กำลังเลือกดูเมนูอาหารว่าน่าทานหรือเปล่า แล้วอยู่ๆ ก็เหมือนสมาธิหายไปจากตรงนั้น เพราะดันได้ยินเสียงหล่อนุ่มสุดเอกลักษณ์ลอยมาตามสายลมครับ

กลับมาพักผ่อนที่บ้านไม่ไกลจากตึกเรียนที่เคยกล่าวถึงเมื่อสองปีก่อน รูึสึกตัวอีกทีก็พบว่าจังหวะชีวิตวนกลับมายังช่วงที่นอนไม่หลับอีกครั้ง

วันก่อนเห็นโพสนี้ของ Readery ที่มีใจความว่า “การเขียนหนังสือก็คือการดำน้ำลึก ที่ต้องกลั้นใจดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ ไม่สนใจสิ่งรบกวน” แล้วก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง

เมื่อซักเดือนก่อน มีน้องๆ ป.ตรีมาเสนอหัวข้อโปรเจคกับอาจารย์ @jittat ว่าอยากทำแอพสั่งอาหาร (iirc) อาจารย์ก็บอกว่าให้ลองดู MK เป็นตัวอย่าง มีใครใช้ tablet สั่งอาหารบ้างหรือเปล่า?

μ Cartographer is a puzzle game without tutorial AT ALL, so you either love it or hate it (like I used to, before I give it like a 5th chance). The objective is to use an equipment to search for treasures on map, which hidden under layers of right radio frequency.

พอดีวันก่อนเจอเกมลับสมองมาครับ อุปกรณ์การเล่นได้แก่ลูกแก้วสองชุดที่มีสีต่างกัน กับกระดานที่มีรูปวงแหวนซ้อนกันสองวง จุดประสงค์ของเกมคือ ให้เรียงลูกแก้วแต่ละสีบนวงแหวนแต่ละวง โดยมีข้อจำกัดอยู่ที่การเคลื่อนไหวลูกแก้ววจะต้องเป็นการหมุนเลื่อนลูกแก้วทั้งชุดบนวงแหวนนั้นๆ … ซึ่งพอวงแหวนมันซ้อนกันอยู่ เมื่อหมุนวงแหวนใดวงแหวนหนึ่ง ลูกแก้วที่ซ้อนอยู่บนอีกวงแหวนก็จะโดนเลื่อนไปด้วย

เนื่องจากขี้เกียจ ส่วนเป้าหมายหลักเลยไม่มีอะไรต่างจากตอนสรุปครึ่งปีซักเท่าไหร่

ออกตัวก่อนว่าไม่ได้เป็นแฟนนิยายแฮร์รี่ พอตเตอร์ แม้ว่าจะไล่อ่านหนังสือจนครบทุกเล่มก็ตามที (ก็เผลออ่านเล่มแรกไปแล้วทำไงได้ 555)

เมื่อวานนี้มี friend บน facebook ผมท่านหนึ่ง แชร์กระทู้ “ขอระบายความรู้สึกของเด็กทุนวิทยาศาสตร์ทุนหนึ่ง”¹ ซึ่งเป็นกระทู้เชิงตัดพ้อว่าทุนที่ให้มีข้อผูกมัดยาวนานเสียเหลือเกิน แถมยังบีบบังคับให้เด็กม.ปลายตัดสินใจอนาคตไกลเป็นยี่สิบปีอีก ทำให้จขกท.รู้สึกว่าทุนนี้เปรียบเสมือนสัญญาทาสยังไงยังงั้น