ช่วงนี้เบื่อๆ เลยหาจังหวะเขียนโค้ดเล่น ก็บังเอิญกับที่ @taneekpet ส่งข่าวมาบอกว่า KBTG กำลังจัดแข่ง TechJam พอดี เลยมองซ้ายมองขวาคว้ามือ @ipats มาสมัครแข่งขันอย่างไม่คาดหวังอะไร 555 (ขนาดชื่อทีมยังตั้งว่า Monte Carlo เพราะกะว่าข้อไหนคิดไม่ออกก็จะสุ่มคำตอบเอาเลยละกัน)

ตอนเรียนการนับและการจัดหมู่ครั้งแรก เห็นนิยาม $n!$ กับ $n!/r!$ แล้วก็ไม่ได้ตะหงิดติดใจอะไร แต่พอมาถึง $\binom{n}{r}$ แล้วแอบคาใจแปลกๆ ว่าทำไมตัวเลขตัวนี้ถึงเป็นจำนวนเต็มได้ … แน่นอนหละว่ามันเป็นการนับ ยังไงซะเราคงไม่นับสิ่งที่สนใจด้วยเลขที่ไม่ใช่จำนวนเต็มเป็นแน่ แต่มันจะมีวิธีการพิสูจน์แบบอื่นที่อธิบายได้รัดกุม ขจัดปัดเป่าข้อข้องใจนี้ทิ้งไป ไม่ชวนให้กลับมาสงสัยซ้ำๆ ในเรื่องเดิมมั้ย?

และนี่คือละครเพลงที่ทำให้ Wicked ชวดรางวัลใหญ่จาก Tony ในปี 2004 … ซึ่งก็นับว่าสมน้ำสมเนื้อแล้วเพราะมันสนุกสุดเหวี่ยง! (จนไม่อยากจะยอมรับเลยว่า พอเทียบกันแล้ว แม่มดเขียวแห่ง Oz กลายเป็นงานเด็กเล่นไปเลย 😜)

สมมติว่าเรามีเซต $A$ ซึ่งเก็บสิ่งของที่เปรียบเทียบอันดับกันได้อยู่ $n$ ชิ้น เราคงคุ้นเคยกันดีกับอัลกอริทึมสำหรับเลือกสิ่งของชิ้นที่เล็กสุด/ใหญ่สุด (อันดับแรก/สุดท้าย) ที่ทำงานได้ในเวลา $O(n)$ … แต่ถ้าเราต้องการเลือกสิ่งของในอันดับอื่นหละ อัลกอริทึมของเราจะหน้าตาเป็นอย่างไร?

ตอนก่อนเราได้พิจารณาการตัดกันของส่วนของเส้นตรงหนึ่งคู่ไปแล้ว ถึงแม้อัลกอริทึมจะมีการคำนวณที่ค่อนข้างซับซ้อน แต่เพราะมันมีจำนวนขั้นตอนวิธีที่คงที่ไม่ว่าข้อมูลนำเข้าจะเป็นอย่างไร (เพราะเราดันกำหนดให้ข้อมูลนำเข้าที่เป็นไปได้มีแค่ส่วนของเส้นตรงเพียงสองเส้น) ดังนั้นเราอาจมองง่ายๆ ว่าอัลกอริทึมดังกล่าวกินเวลาเป็น $O(1)$ ได้เลย

โจทย์คณิตศาสตร์ง่ายๆ ที่น่าจะเป็นจุดก่อกำเนิดของวิชาเรขาคณิตคำนวณ (computational geometry) อาจมาจากคำถามแค่ว่า เราจะตรวจสอบได้อย่างไรว่าส่วนของเส้นตรงสองเส้นที่สนใจตัดกันหรือไม่?

เพลงใหม่ของเอิร์ท ภัทรวี … เอาตรงๆ ก็คงต้องบอกว่าทำเพลงออกมาได้ธรรมดาตามมาตรฐาน (ซึ่งก็ไม่ได้โดดเด่นมากมายจนจดจำได้แม้ฟังเพียงครั้งเดียว)

สมมติว่าเรามีสิ่งของอยู่ทั้งหมด $n$ ชิ้น (เรียกว่าชิ้นที่ $0,1,2$ ไล่ไปจนถึงชิ้นที่ $n-1$) และต้องการสุ่มหยิบของเหล่านั้นออกมาเพียง $k$ ชิ้น อัลกอริทึมของเราจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร? ในชั่วอึดใจแรกเราอาจจะเขียนโค้ดอย่างรวดเร็วเช่นนี้ออกมา

เชื่อว่าเราคงผ่านหูผ่านตากันมาบ้าง กับประโยคที่ว่า “ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง” หรือ “ไปเอาความคิดนี้มาจากไหน” ถึงแม้ประโยคเหล่านั้นจะมีใจความไปในทางไม่สร้างสรรค์ซักเท่าไหร่ก็ตามที แต่หากพิจารณาดูให้ดีจะพบกับคำถามที่ยากยิ่งที่จะตอบที่สุดคำถามหนึ่ง นั้นก็คือ “ความคิดของเราเป็นความคิดของใครกันแน่?”

ตอนดูอนิเมะครั้งแรกเมื่อสิบปีก่อน ก็รู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันบีบคั้นหัวใจมากพอแล้วนะ แต่พอได้อ่านเวอร์ชันมังงะที่มีรายละเอียดครบทั้ง 3 แอคแล้ว เวอร์ชั่นอนิเมะนี้กลายเป็นงานเด็กเล่นที่มีดีแค่ภาพสวยไปเลย 😭