ส่วนตัวผมไม่ใช่แฟนค่าย DC เลยไม่รู้ว่าโจ๊กเกอร์ในจักรวาลนั้นเนี่ยพื้นฐานธรรมชาติแล้วเป็นตัวละครแบบไหน แต่ถ้าพูดถึงโจ๊กเกอร์ในช่วงสิบกว่าปีให้หลังมานี้ ก็คงปฎิเสธไม่ได้ว่าภาพจำของใครหลายๆ คนคือโจ๊กเกอร์เวอร์ชันโนแลนด์จากไตรภาคอัศวินรัตติกาล

Imagine that you’re a pixel on a 2D screen with the ability to move to adjacent pixels in 4 directions: left, right, up, and down. Your character can receive multiple movement commands simultaneously, and you’ll see the accumulated result as one big move (think of it as pressing D-pad diagonally). It is easy to see that you can move to any pixel on the screen, given that there’s no obstacles (and, for simplicity, we’ll considered there’s no obstacles for this entire post).

This summer, I came across a cool programming game called ABI-DOS, which is inspired by Zachtronics. It includes a neat little math problem: given a stream of data (as a string of text), determine if a single letter dominates the entire dataset?

ปีนี้อาจารย์วัชรินทร์ชวนไปค่ายอีกครั้ง คราวนี้จุฬาฯเป็นเจ้าภาพจัดงาน โดยได้สถานที่เป็นศูนย์วิจัยทางทะเลที่อยู่บนเกาะสีชัง เลยได้ฤกษ์เปลี่ยนบรรยากาศไปติดเกาะทำงานริมทะเลแบบ literally กันเลย (งานไม่ออก ไม่ได้กลับ ถถถถถถ)

2031 ปีที่แม้ว่าประชากรโลกจะเพิ่มขึ้นด้วยอัตราที่ถดถอย แต่ก็ยังถือว่าเพิ่มขึ้นอยู่ดี ไม่ได้มีอัตราการตายเยอะกว่าการเกิดแต่อย่างใด

みなさん、こんにちは！ネイゾッヅです。これは私の初めての日本語ブログ、間ま違ちがいがあったらごめんなさい。

Animal Crossing น่าจะเป็นเกมแนวจำลองชีวิตที่ทำให้เกิด “ความรู้สึกร่วม” (immersion) ได้ดีที่สุดเกมหนึ่ง แม้ว่าเกมนี้จะไม่ได้เลือกใช้องค์ประกอบศิลป์ที่ “เสมือนจริง” เทียบเท่าเกมอื่นๆ ก็ตาม (ภาพแบบการ์ตูนเด็ก เพื่อนบ้านเป็นสัตว์ ฯลฯ) แต่จุดที่ทำให้เรามีอารมณ์ร่วมไปกับเกมได้นั้นน่าจะเป็นผลพวงมาจากการออกแบบเกมโดยตรงผ่านระบบวัน-เวลาในเกมที่อิงกับนาฬิกาในโลกจริง (หรืออย่างน้อยๆ ก็คืออิงกับเวลาเครื่อง — ถ้าใครอยากจะ “โกง” เกมอะนะ) ส่งผลให้ร้านค้าต่างๆ ในเกมเปิด-ปิดเป็นเวลา หรือการที่เราต้อง “รอ” ถึงสี่วันในชีวิตจริงกว่าจะได้ชมดอกไม้ที่ปลูกไว้ ไปจนถึงเรื่องเล็กๆน้อยๆ อย่างการที่ดวงอาทิตย์มีตำแหน่งบนฟากฟ้าที่แตกต่างกันตามช่วงเวลาในแต่ละวัน (อ่านเพิ่ม: ACNH Bizarre Sundial)

เลื่อนฟีดผ่านๆ ละเห็นโฆษณาอันนี้

เวลาคนเราทำตัวเป็นคนเหี้ยต่อสังคมเนี่ย อย่างดีที่สุดก็คือคนอื่นจะมองเราเป็นตัวตลก แต่มันอาจจะแย่ได้ถึงขั้นดักตบหัว คนที่จะห่วงใยเราจริงๆ มีแค่ครอบครัวหรือเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาก่อนเท่านั้น

ผู้ใหญ่ที่น่าเคารพรักท่านหนึ่ง

อยู่ดีๆ ก็มานึกถึงเรื่องเล่นมุกขำ-ไม่ขำ อย่างมุกที่ค่อนข้างจะแพร่หลาย(มั้ง) ในฝั่งโปรแกรมเมอร์ที่ว่า